Η Σπάρτη, υπήρξε η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη της Ελλάδος και έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ιστορία της. Οι πολίτες της θαυμάζονταν για την γενναιότητα τους και για το ότι κρατούσαν ζωντανές τις Ελληνικές αξίες.
Συστατικό στοιχείο της ζωής της Σπαρτιατικής κοινωνίας, υπήρξαν η λιτότητα, το θάρρος και η Τιμή.
Οι κατοικίες των Λακώνων ήταν λιτές, καθώς κατασκευάζονταν με ένα μόνο πέλεκυ και ένα πριόνι. Η χλιδή ήταν άγνωστη στη σπαρτιατική κοινωνία και ως εκ τούτου δεν υπήρχε και διαφθορά. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η κατάργηση από τον Λυκούργο των χρυσών και αργυρών νομισμάτων, επειδή πίστευε ότι αυτά αποτελούν αντικείμενο διενέξεων και ότι ο πολύς πλούτος και η υπερβολική φτώχεια αποτελούν το μέγιστο των νοσημάτων μίας Πολιτείας.
Οι Λάκωνες ήταν λιτοί και στον θάνατο. Οι νεκροί θάβονταν τυλιγμένοι σε κόκκινο μανδύα, με λίγα φύλλα ελιάς, δίχως άλλα αντικείμενα, ενώ η επίδειξη υπέρμετρης λύπης και θρήνων, δεν ήταν επιτρεπτή. Μοναδική εξαίρεση γινόταν για τους βασιλείς, οι οποίοι κηδεύονταν με τιμές ηρώων, εν μέσω υπερβολικού πένθους.
Για τους Σπαρτιάτες η ανδρεία και η γενναιότητα ήταν οι μέγιστες των αρετών. Η επίδειξη δειλίας στη μάχη, αποτελούσε τη χείριστη ατιμωτική πράξη. 0ι ριψάσπιδες αποκλείονταν από τη Λακωνική Πολιτεία, ενώ όπως μαρτυρεί ο Πλούταρχος (Αγησίλαος, 30.3-4), ουδείς παραχωρούσε την κόρη του για γάμο με έναν «ατιμασμένο». Στη Σπάρτη όλοι είχαν δικαίωμα να χαστουκίσουν έναν ριψάσπιδα. Ωστόσο, ακόμη και γι' αυτούς, η Πολιτεία είχε προνοήσει, παρέχοντάς τους μία ευκαιρία για εξιλέωση. Η αποκάθαρσή τους μπορούσε να συντελεσθεί, εφ' όσον επιδείκνυαν σε κάποια μεταγενέστερη πολεμική σύρραξη γενναιότητα και στρατιωτικό ήθος.
Επίσης, η νωχελικότητα, η φυγοπονία και η επίδειξη αδιαφορίας προς την πατρίδα, ήταν φαινόμενα άγνωστα στην αρχαία Σπάρτη. Αξίζει να σημειωθεί ότι η πόλη της Σπάρτης πάντοτε παρέμενε ατείχιστη, και αυτό προκειμένου να μην εφησυχάζονται οι πολίτες της και να μην παραμελούν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις και το έργο της εκγυμνάσεως.
Οι Σπαρτιάτες, ενώ στην αρχή ήταν φιλόξενος λαός (όπως γενικότερα οι αρχαίοι Έλληνες), διαπίστωσαν ότι αυτό ενείχε κινδύνους αλλοιώσεως της φυσιογνωμίας, των ηθών και των εθίμων τους. Θέλοντας να διαφυλάξουν αμόλυντο το χαρακτήρα της Σπάρτης, θέσπισαν την ξενηλασία, την απαγόρευση δηλαδή της φιλοξενίας ξένων στην πόλη τους. Ο Ηρόδοτος, αναφέρει ότι καθ' όλον τον ιστορικό βίο της Σπάρτης, κατεγράφησαν δύο και μόνο πολιτογραφήσεις αλλοδαπών. Αντίστοιχα, η έξοδος από την πόλη-κράτος ήταν εξαιρετικά δύσκολη για τους Σπαρτιάτες. Σε σπάνιες περιπτώσεις, η Πολιτεία χορηγούσε ειδική άδεια αποδημίας.
πηγές: www.spartans.gr
http://el.wikipedia.org
ΙΣΤΟΡΙΑ του ΕΘΝΟΥΣ τεύχος 7 (ένθετο εφημερίδας "ΕΘΝΟΣ")
Βιβλίο μαθητή
